80 yaşında afeti yaşayan Nafiye teyzenin bir günü

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Haberin DevamıNafiye teyze, eşini 40 yıl evvel kaybetmiş. Adıyaman merkezdeki evinde iki oğluyla yaşıyordu. Büyük oğlu görme engelli. Aileye küçük oğlu Ömer bakıyor. Diğer beş çocuğu da Türkiye’nin dört bir yanına dağılmış. Deprem gecesi evi sallanmaya başladığında kaçmaya mecali olmamış. Oğlunun yardımıyla güç bela çıkabilmiş dışarıya. 40 yıllık müstakil evi yıkılmamış ama ağır hasar almış. Önce çadıra şimdi de konteyner kente sığınmış. Nafiye teyzenin misafiri oldum, ömrünün son dönemecinde kurmaya çalıştığı yeni hayatına şahitlik ettim. AKLIM EVİMDE KALDI Nafiye teyzenin aklı hep evinde. Ceviz ağacından sandığı, merdiven altına yerleştirdiği fincanları, oğlu Ömer’in çeyizi için aldığı Antep işi bakır taslar, buzdolabı, iğne oyalarını kendisinin yaptığı yazmaları ve evine dair daha birçok detayı dilinden düşürmüyor. Yürümekte zorluk çekiyor ama hafızası da dimağı da dinç. Yüzünde yılların yükünün keskin çizgileri var. Yanındaki iki oğlundan büyüğü Ahmet 60 yaşında. Ömrünün yarısından sonra gözleri kapanmış. Nafiye teyze, “Nereye gitsek çare bulamadık” diyor. Küçük oğlu Ömer 45’inde. Nafiye teyze onu evlendireceği günün hayallerini kuruyor. Derdi çok, yükü ağır. Ama yüzünden tebessümü düşürmüyor.Haberin DevamıSOHBET VE İKRAM BOLSohbet etmeyi çok seviyor. İkramsız sohbeti yok. Kendince mahcup da oluyor misafirlerini gönlünce ağırlayamadığı için. Geleni gideni çok çünkü. Şimdiden yeni komşular, yeni dostlar edinmeye başlamış. Güne sabah namazıyla başlıyor. Çayla mütevazı bir kahvaltı yapılıyor. “Evimin karşısında fırın vardı, sabahları fırına biber verirdik” diye içini çekerek anlatıyor. Çok titiz. Elektrikli bir el süpürgesi de var. Ev işlerini kendince bitirince, sokaktaki tekerlekli sandalyesine oturuyor. Yeni komşularıyla sohbet ediyor. Henüz yemek pişirmeye başlamamış. Ama buna can attığı belli oluyor… YÜREĞİMİN ACIDIKLARI GİBİ OLDUM Haberin DevamıZor günlerin geçmesini sabırla bekleyen Nafiye teyze Deprem gecesini şöyle anlatıyor: “Ev üstümüze yağmaya başladı. Gözleri görmeyen oğlum yorganı kafasına çekmiş öyle bekliyordu. Kime yüreğim acıdıysa onların haline düştüm. Sokakta yaşayanlara bakıp üzülürdüm. Deprem gecesi o hale geldim. Oğlum sokağa çıkardı beni. Yağmur, çamur. Üzerime bir battaniye örttüler. Üzerime yılan atsalar kalkacak halde değildim.”